യാമങ്ങള് എപ്പഴോ ഭൂമിയെ-
കമ്പിളി പുതപ്പിച്ചു
തലചായിക്കാന് അലയുന്ന -
ശ്വാനന്റെ മുന്നില്
വിടരുന്ന വഴിവിളക്കുകള്
നിലാവില് കുളിച്ച ആകാശത്തിന് താഴെ-
അണിഞ്ഞോരുങ്ങിയ നഗരം
മുല്ലപ്പുവിന്റെ പരിമളവും-
താരാട്ടിനായ് തേങ്ങുന്ന കുഞ്ഞിന്റെ രോദനം
വറ്റിവരണ്ട ചുണ്ടുകള് നുണഞതെന്തിനോ?
കളികൊഞ്ചലുകള് താഴുകേണ്ട പ്രായത്തില്
മുലപ്പാലിനായി വെമ്പിയ നേരത്ത്
ബാലഷ്ടമായ കൈകള് അവന്റെ കണ്ണുപൊത്തി
അമ്മയെന്ന രണ്ടക്ഷരം-
അടഞ്ഞ വാതിലിനു മുന്നില് തടയപ്പെട്ടു
ഉം, നടക്കട്ടെ…
ReplyDelete